De afgelopen dagen is er veel aandacht besteed aan het herdenken van Nederlandse oorlogsslachtoffers sinds WOII. Tegelijkertijd werd in de jaarlijkse 4 en 5 mei viering extra aandacht besteed aan het feit dat het 75 jaar geleden is dat WOII definitief geëindigd is in ons land. Dat we vanaf dat moment in een veilig Nederland leven. Een land dat in elk geval niet meer in oorlog is geweest sindsdien.

Alle media (radio, tv, on- en offline) hebben een eigen perspectief gekozen en dat heeft voor mij tot een aantal nieuwe verhalen, beelden en inzichten over oorlog en vrijheid geleid. Die zijn voor mij persoonlijk tevens beïnvloed en meer dan voorheen gaan leven doordat ik zelf voor het eerst in mijn leven iets van onvrijheid ervaar door de Corona-crisis.

Uiteraard is dat geen vergelijk met de opgelegde, door Duitsland gedicteerde onvrije samenleving van de oorlogsjaren, maar dichter bij ‘onvrijheid’ ben ik persoonlijk in mijn beleving en mijn leven nog nooit geweest. En hoop ik van ganser harte ook nooit te komen.

Vanzelfsprekend is dat echter niet, zoals nog al te vaak blijkt. Brandhaarden waarin menselijke tegenstellingen en diversiteit worden bestreden (op leven en dood) zijn van alle tijd. In de 4 mei-lezing van dit jaar haalt Arnon Grunberg aan dat juist deze begrippen er voor kunnen zorgen dat we de ‘ander’ als een volstrekte vreemde en als vijand gaan zien. Iets later in zijn toespraak voegt hij daar aan toe: “En juist dan zijn wij vatbaar voor verleiders die ons komen vertellen wie wij zijn en wie wij moeten vrezen. Herdenken is altijd ook een manier om aan te geven wie je níét wenst te zijn, maar wie je toch meent te kunnen worden. Geen herdenken zonder dit angstige vermoeden, geen betekenisvol herdenken zonder gegronde vrees dat wij de toekomstige daders en hun helpers zijn.”

In mijn werk als (team)coach en trainer kom ik uiteraard ook in aanraking met allerlei kleine en soms ook grotere strijd. In teams en tussen mensen die gedrag vertonen dat steeds meer naar sabotage en mogelijk zelfs ‘oorlog’ kan neigen. Gelukkig niet met de desastreuze gevolgen die we van oorlog kennen, maar toch ook vaak met ‘collateral damage’ voor individu(en) en team(s).

Dat is één van de redenen en persoonlijke drijfveren waarom ik mij bekwaamd heb in de methodiek ‘deep democracy‘. Verdiepte democratische, betekenisvolle principes toepassen binnen alledaagse besluitvormingsprocessen, in de samenleving die we met elkaar op de werkvloer vormen, met alle (on)mogelijkheden die daarbij in de praktijk aan de oppervlakte komen. Of juist verborgen blijven.

Het is dus vooral niet mijn intentie om tegenstellingen en diversiteit te bestrijden, maar om juist de moeilijke en vaak moeizame effecten van die begrippen op het menselijk gedrag te begrijpen en er mee om te kunnen gaan. Op zoek naar harmonie in en verdieping van relatie, zonder de tegenstellingen en mogelijke onderliggende conflicten uit de weg te gaan. Om handen en voeten te geven aan (de viering van) vrijheid zonder het conflict te vermijden of te laten sluimeren. Waarbij vrede juist de resultante is van een reeks goed opgeloste conflicten.

Ik informeer je graag (ook in deze contactarme Corona-periode) vrijblijvend over de mogelijkheden van ‘deep democracy‘ voor jou en je team. Hoe je als individu en als team dichter bij je ‘identiteit’ komt en blijft, is een ander deel van mijn expertise, waarbij ik binnenkort een nieuwe, wetenschappelijk onderbouwde tool ga inzetten die je drijfveren en weerstanden scant. Bruik- en inzetbaar op zowel individueel- als op teamniveau.

Voel je vrij om een kort bericht naar info@hoofwijk.nl te sturen als je interesse hebt om over ‘deep democracy‘ en over de drijfverenscan meer te weten te komen. Dan zal ik je daar op korte termijn verder over informeren.