Het was 1984 toen ik voor het eerst van mijn leven in Werchter (B) een popfestival bezocht.
Inderdaad! Niet Pinkpop, dat eigenlijk naast de deur werd georganiseerd in Geleen, makkelijk bereikbaar was per fiets en dus meer voor de hand zou liggen. Nee, Rock Werchter, editie 1984, was mijn festivalvuurdoop. Met ondertussen relatief vergeten artiesten als The Alarm, Nona Hendryx, Paul Young en David Johansen op de affiche. Maar ook met bands en artiesten die de tand des tijds behoorlijk hebben weten te doorstaan, voor wat betreft hun historische muzikale betekenis.
Op de affiche prijkten ook de namen van John Hiatt, Joe Jackson, Simple Minds en als afsluiter Lou Reed. Misschien hou je meer van de muziek van de één dan van de ander, maar het lijkt me redelijk onbetwistbaar dat deze acts hun voetsporen in de muziekhistorie hebben achtergelaten. Op zijn minst toch in mijn beleving van die muziekhistorie. Ik besef bij het schrijven van dit artikel ineens dat ik aan elk optreden nu, 34 jaar later, nog wel levende herinneringen heb.
Anno 2018 reis ik nog elk jaar opnieuw eind juni, begin juli naar Werchter voor weer een nieuwe editie van dit vaak onderscheiden festival. Het maakt onlosmakelijk onderdeel uit van mijn levensopvatting ‘life is music’. Ondertussen al 35 edities lang, waarbij ik alleen door persoonlijke omstandigheden die van 2005 (o.a. R.E.M.) heb gemist.
Het festival in Werchter, net zoals het overgrote merendeel van alle popfestivals die ik heb bezocht of nog steeds bezoek, is onherkenbaar veranderd sinds mijn eerste bezoek. Hoewel er op de editie van 2018 ook nog artiesten stonden geprogrammeerd die in de jaren ’80 met enige regelmaat in Werchter waren aan te treffen, bijvoorbeeld de onovertroffen David Byrne, is het aanbod aan optredens op de verschillende podia en verschillende dagen zo immens en divers, dat bijna niet te bevatten is dat je tot begin jaren ’90 nog 1 podium had, het festival op 1 middag en avond werd afgewerkt en dat er pauzes zaten tussen de optredende artiesten.
Nu, in 2018 en eigenlijk al sinds een flink aantal jaren, is Pukkelpop in Kiewit – Hasselt (B) mijn meest favoriete festival. Op Pinkpop in ‘hometown’ Landgraaf en Rock Werchter richt het programma zich met name op de grote namen en een aantal opkomende artiesten, die vooral door de bevriende radiostations van 3FM en Studio Brussel worden gepromoot. Prima en voor veel mensen een groot genot. Waaronder ik zelf!
Pukkelpop kent een ander concept. Ook daar een aantal (over het algemeen al wat minder) grote namen op de affiche. Maar op de ondertussen 8 podia staat een enorme verscheidenheid aan artiesten, bands en muzikale genres, die ik nog niet vaak of nog helemaal niet gehoord heb op de landelijke radiostations. Een greep uit de acts die ik er eerder deze maand heb gezien: Superorganism, Grizzly Bear, Unknown Mortal Orchestra, Sudan Archives, Ho99o9, Wwwater, Sons of Kemet, Madensuyu, Marlon Williams, Rolling Blackouts Coastal Fever en Sleaford Mods. Zeker niet de allerklinkendste namen voor het grote publiek. En vooraf zeker ook niet altijd voor mij.
Tegelijkertijd ervaar ik iedere keer weer dat juist de aangename verrassing van het onbekende maakt dat ik ieder jaar weer uitkijk naar nog maar eens een nieuwe editie. Met opnieuw weer onbekende namen en niet eerder gehoorde en aanschouwde muzikale concepten. Altijd is er een publiek dat er waardering voor kan opbrengen. Soms vormt Pukkelpop de opstap naar een veel groter en breder publiek. Zoals dat onder andere Coldplay en Placebo is gelukt. Of The Police met hun doorbraak in 1980 op Pinkpop. Zo verwacht ik dat bijvoorbeeld Rolling Blackouts Coastal Fever en Yungblud komend jaar, 2019, op voorname plekken op de festivalpodia gaan verschijnen.
Divers zoals ze zijn. En tegelijkertijd passend binnen het concept van het festival. Juist omdat er ruimte is voor diversiteit!
Met die open en geïnteresseerde blik probeer ik ook te kijken naar de diverse processen binnen en de diversiteit van mensen in organisaties. Vanuit mijn eenmanszaak en ook vanuit het langzamerhand handen en voeten krijgende trainingscollectief D-VERS. Daarin werk ik samen met Danielle Andrien (ZiZa) en medio september zullen we ons trainingsconcept online presenteren. Daar werken we momenteel aan.
Hoewel het ook wel spannend is, zo’n samenwerking tussen twee zelfstandige professionals, ben ik er tegelijkertijd zo goed als zeker van dat er mensen geïnteresseerd zijn om samen met ons op zoek te gaan naar de aangename verrassing die diversiteit en het onbekende met grote regelmaat met zich mee brengen. Nog even wachten…en dan lees en hoor je meer daarover. Laat je vooral verrassen!
